Stel je voor, er komt oorlog...

Stel je voor, er komt oorlog en niemand gaat er naar toe. Vroeger hing er bij ons thuis op het toilet een lilla affiche met deze tekst. Op de poster stond een klein meisje afgebeeld dat in haar blootje met een emmertje over het strand loopt. Zo'n poster zou tegenwoordig niet meer kunnen. 

Wat tegenwoordig wel kan, is dat er een hele generatie ouderen in de kou wordt gezet, dat er miljoenen aan premies en gouden handdrukken verdwijnen in de zakken van incapabele, harteloze hotemetoten. Dat het culturele erfgoed dat we hebben niet op waarde wordt geschat en ten gronde wordt gericht. Dat er ongemeen zwaar wordt gekort op kunst terwijl een transfersom van 80 miljoen voor een spugende voetballende snotaap door een voetbalclub zonder blikken of blozen wordt opgehoest. In een land dat het zwaarst werd getroffen door de crisis nota bene. Zal ik nog even doorgaan? Ik zou moeiteloos deze hele blog kunnen vullen met talloze misstanden die je op z'n minst doen fronsen.  

De afschuw en het ongeloof waren gisteren ongetwijfeld bij velen van ons op het gezicht te lezen, toen we op televisie zagen dat er weer een journalist werd ingezet als wapen in de strijd tussen IS en Amerika. Was dit wel echt? Ja, dat was echt, levensecht! Vanochtend stond ik op met het bericht dat er een bestand zou zijn tussen Rusland en Oekraïne. Hoopvol las ik erover. Was dat echt? Nee, zo bleek enkele uren later. Een geval van miscommunicatie. 

Miscommunicatie... ik denk dat dat de ziekte is waar de wereld momenteel aan ten onder gaat. Echt! Terwijl mensen elders in de wereld, maar veel minder ver van ons bed dan we zouden moeten willen, elkaar afmaken, hebben we echter gewoon nog de tijd en energie om ons druk te maken over onze veiligheid in de iCloud. Zijn de tieten van die actrice annex model, annex zangeres annex vriendinnetje van omhooggevallen tieneridool echt? Ja, warempel, want op de foto bij die premiere zie je ook twee moedervlekken in haar decolleté. Pffff....... Als jullie in de toekomst onverwachts een blootfoto van mij onder ogen krijgen, dan geniet je daar maar lekker van. 

Echt. Ik maak me druk over heel andere zaken. Onlangs zag ik een expositie over vrede in de wereld. ('the good cause: architecture of peace-divided cities') Aan een wand hing een grote wereldkaart met daarop in rood aangegeven welke brandhaarden er zijn (geweest) sinds de Tweede Wereldoorlog. Die kaart was erg rood. Te rood. Ik schrok ervan. In een confronterend overzicht zag ik in een oogopslag hoe droevig het gesteld is met de wereld. We hebben niets geleerd. Uiteraard voelt het voor een Nederlander nog altijd wat ongemakkelijk om in zo'n Duits museum te lezen over alle vredesmissies die Duitsland uitvoert, maar dat terzijde. 

Echt... ik hoop dat mensen hun verstand blijven gebruiken en zich inleven in plaats van zich uitleven. Dat menselijkheid, medemenselijkheid en compassie in de toekomst geen vreemde woorden worden. Dat de heersers met elkaar in gesprek komen, ineens het licht gaan zien en nader tot elkaar komen. 

Terug naar dat toilet. Naast de poster hing een bos droogbloemen. Dat was in een tijd dat idealen nog geen plaats gemaakt hadden voor geld. De tijd van het gebroken geweertje, dat wij, of onze ouders massaal naar het Malieveld in Den Haag gingen om te protesteren tegen de wapenwedloop. Tegenwoordig ziet de burgemeester van diezelfde stad zich genoodzaakt tot het instellen van een demonstratieverbod omdat de actievoerders nog explosiever lijken dan de bom waartegen dertig jaar geleden zo fel gedemonstreerd werd. 

De dromen en idealen van veel mensen zijn inmiddels net zo verdord als de bloemen op dat toilet. En de mensen met visie en hart voor de goede zaak zitten zelden aan de top. Gelukkig zijn er uitzonderingen en die geven hoop. Een goed hart en een goed hoofd zijn altijd een formidabele combinatie, zei Nelson Mandela. En dat klopt. Maar ook een zeldzame. Mensen die anders denken, en ook durven doen. Die hun nek uitsteken voor de goede zaak. Die aanschoppen tegen gevestigde ordes en hegemonieën. 

Wij kunnen daar allemaal op onze eigen wijze aan bijdragen. Daar hoef je niet zo ambitieus voor te zijn. Gewoon, door te beginnen bij jezelf. Wat is nou werkelijk van belang voor je? De consumptiemaatschappij heeft ons niet veel geluk gebracht. Voor even, misschien. En nu betalen we de prijs. Zijn ethische waarden niet veel belangrijker? Laten we onze idealen voor ogen houden. Dat kan heel breed zijn. Niet alleen vrede, liefde, vrijheid maar ook schoonheid. In de natuur, in boeken, muziek, kunst... Helaas leest Poetin mijn blog niet. Maar ook dan, ik vrees dat 'ie er weinig van op zou steken. Het kan geen kwaad even stil te staan en na te denken over wie en wat er nou werkelijk toe doet. Als we oog blijven houden voor de dingen die het leven zo waardevol maken, de dingen en de mensen, is ons leven veel mooier. En als we daarnaast iedere dag iets goed doen voor een ander, is dat geen druppel op de gloeiende plaat maar een mooi begin. Er is oorlog. En we gaan er niet naartoe.